Kan het nog mooier?

Kia Ora! Of gewoon hallo! Daar zijn we weer met een gloednieuwe aflevering van Mark Round The World (markrtw). Na mijn eerste week in Nieuw Zeeland, waarin ik de nodige activiteiten heb gedaan in combinatie met de nodig alcoholische versnaperingen, is mijn leven daarna drastisch veranderd. Niet meer elke avond van het padje af, maar gewoon af en toe huiselijk een filmpje kijken met relaxte mensen, waarom niet?! Dit had uiteraard ook te maken met de setting en hostels waar ik verbleef, maar ook omdat ik dacht dat het misschien een goed idee zou zijn om iets gezonder te gaan leven en wat meer van mijn dagen in Nieuw Zeeland gebruik te maken! En daarnaast heb ik nu ook zowaar tijd om een keer niet 5 weken op me te laten wachten, dus flap ik er zomaar binnen 2 weken alweer een verslagje uit!

Mijn laatste verslag heb ik aan jullie gedoneerd toen ik nog in Invercargill was, een stadje waar werkelijk geen moer te beleven is. Zowaar ben ik daar dus maar naar het park, het museum en de bibliotheek geweest. Nee, niet om boeken te lezen, kom nou. Voor het internet en het schrijven van mijn verslag natuurlijk! Het hostel waar ik daar verbleef was er een zoals ik dit nog niet eerder had meegemaakt. Het leek alsof wij backpackers het hostel deelden met de eigenaar, alsof het zijn huis was. Er was dan ook een normale woonkamer, keuken, badkamers en slaapkamers, alles met een hele warme uitstraling. Er verbleven niet zoveel mensen in het hostel op dat moment, wat resulteerde dat wij met het gehele hostel (6 backpackers) een filmpje hebben zitten kijken. Schappelijke tijd naar bed, normale tijd opstaan, zeg dat is eigenlijk best lekker zo op zijn tijd! Als je dan ook nog een leuk persoonlijk gesprek hebt met de eigenaar van het hostel geeft je dat helemaal het gevoel dat je thuis bent. Samen naar het journaal kijken, zijn gezin ontmoeten en vervolgens wat extra's krijgen omdat je zo'n 'cool guy' bent. Waarschijnlijk praat niemand zoveel met hem als ik, maargoed laten we het er maar gewoon op houden dat ik een 'cool guy' ben! Ook als ik nuchter ben ;-).

Na het bloedstollende avontuur in Invercargill was het tijd voor de volgende bestemming, Dunedin. Dunedin is dé studentenstad van Nieuw Zeeland. Het zou het laatste weekend zijn van de paasvakantie, dus alle studenten zouden dit weekend nog even helemaal los gaan voor ze weer aan de bak moeten. Tot zover de verwachtingen. De werkelijkheid? De stad was overspoeld met mensen, 99% van alle hotels, motels en hostels waren volgeboekt. Niet vanwege de studenten, maar vanwege 40/50/60+ers. Hoezo dat dan hoor ik je vragen. Nou, op die zaterdag zou er ene Rod Steward optreden in Dunedin. Je kent hem wel. Ach, het is weer eens wat anders zegmaar, om in een dorm te slapen met mensen die je opa en oma hadden kunnen zijn!
Ik kwam die vrijdagavond tegen 10 uur 's avonds aan in het hostel, dus besloot om wederom een rustig avondje te hebben. Echter, die avond leek het alsof ik terug in de tijd was. En dan niet een weekje of wat, maar alsof ik nog op de basisschool zat. Naast het feit dat het al behoorlijk lang geleden was dat ik bij mijn opa en oma in hun kamer had geslapen, ging het nog iets verder toen ik een film wilde gaan kijken met twee Duitsers die ik net had ontmoet. Even een kijkje in het dvd rek nemen. Euh, waar zijn de dvd's, ik zie alleen maar videobanden. Videobanden!! Wie is er niet groot mee geworden, maar man wat was dat lang geleden. Goed, kijken wat er allemaal tussen staat. Nee, dat meen je niet! The Lion King staat er ook tussen! Goed, ik was compleet nuchter en dat was niet bepaald te zeggen van die twee Duitse gasten, maar toch besloten we unaniem om The Lion King te gaan kijken. Uit volle borst alle liedjes meezingen, bijna huilen toen Mufasa dood ging en gieren van het lachen om Timon en Pumba. Om vervolgens naast opa in slaap te vallen. Het was een mooie, ouderwetse, avond.

De volgende dag hadden we niet zo'n goed idee wat we wilden gaan doen en zien in Dunedin. Dus waar eindig je dan als het prachtig weer is, je niet te actief wilt zijn maar wel iets leuks wil doen? Op de golfbaan! Even lekker een balletje slaan en gek doen, heerlijk. Na afloop hadden we ook nog eens het geluk dat een vriendengroep een bbq had georganiseerd, waar wij kosteloos aan mochten deelnemen, lekker! Het was misschien maar goed ook dat we wat aten, want de volgende activiteit stond alweer op het programma: langs de bierbrouwerij voor een tourtje. Na een tour van een uurtje door de brouwerij was iedereen, inclusief de gids, toch wel dorstig en was het tijd om onze smaakpupillen eens aan het werk te zetten met wat goud vocht. Na een biertje of 6 mochten we de laatste zelf tappen, altijd leuk. Het resulteerde in een boel 'Duitse biertjes', een dikke schuimkraag erop zoals we dat gewend zijn! Daar zijn ze hier echter niet van gediend, net als de Schotse gids. Een minimaal laagje schuim is toegestaan, dus die moesten over. Na nog 2 keer vlug een biertje getapt te hebben ('nu is het echt de laatste!') was het toch echt tijd om het drinken voort te zetten in het hostel en vervolgens de bar. Goed, de rehab zat er weer op en we gingen er dus weer een avondje tegenaan. De volgende ochtend liepen we dan ook heerlijk brak in het museum, alvorens ik de bus zou nemen naar Queenstown, om vanuit daar mijn tocht te vervolgen. Ik zou daar dus ook maar 1 nachtje blijven, wat zoveel voor mijn gezondheid als portemonnee misschien ook maar beter was. Bij binnenkomst in mijn kamer ontmoette ik twee Duitse meiden en een Nederlandse jongen. Niemand van hen was van plan om te gaan drinken die avond, alleen toen kwam ik dus binnen. Resultaat van mijn spetterende binnenkomst? Fles wodka, flessen wijn en een kaartspelletje op de kamer, alvorens maar waar naar de kroeg te gaan. Wat moet je anders in Queenstown? Bungyjumpen kan je 's nachts namelijk niet..

De volgende ochtend, na een kort nachtje, moest ik de bus weer lekker vroeg pakken om te vertrekken naar Wanaka. Dit scheen een goede plek te zijn voor een mooie wandeling, dus vroeg ik bij aankomst in het hostel direct naar een goede, degelijke wandeltocht. Er waren er meerdere, maar ook eentje de berg op. Zou een uurtje of zes moeten duren, op en af. En dan nog de wandeling er naartoe en terug. Oftewel, daar zou ik wel de hele dag mee zoet zijn. Super, waarom plan ik deze dingen altijd op brakke dagen? Eerst dat fietsen in Queenstown en ik zag mezelf nu alweer vijf keer doodgaan op die berg. Maar hé, niet zeiken, 's avonds een vent, ..! Goede schoenen aantrekken, voldoende kleding aan en mee, maar bovenal veel eten. Bepakt met een half brood belegd met kaas en ham, twee stuks fruit en een liter water zou ik het toch wel moeten redden? Gaan we berg eens even laten zien hoe we die beklimmen. Fluiten liep ik de deur van het hostel uit en zeker toen ik het weer zag, maar dat veranderde toch wel redelijk snel. Wolken trokken over de berg die ik op zou gaan, shit. En die wandeling naar de voet van de berg vond ik al te lang, dus besloot ik maar te gaan liften. Blij toe, het was toch wel iets verder dan die lieve schat in het hostel mij had verteld. En aangezien ik nog een aardige wandeling voor de boeg had..
Aan de voet van de berg was het allemaal nog groen en droog, maar van beneden kon ik wel zien dat dit bovenin wel anders was. Er was de afgelopen dagen sneeuw gevallen, sneeuw ja. Het is hier helaas niet altijd even tropisch en warm zoals in Azië of Australië, het kan hier overdag ook gewoon maar 5 graden zijn en 's nachts sneeuwen. Ach, het mag ook wel een keer andersom zijn in vergelijking met thuis waar het eindelijk warm was.
Daar begon ik dan, aan deze puist van de 1ste categorie. Tenminste, dat gevoel had ik al vrij snel. Vlakke stukken waren er niet bij en de benen waren nog niet gewend aan het bewandelen van deze steile hellingen. Na een halfuurtje besloot ik dan ook maar even om een korte pauze te nemen en een broodje te eten. Dan heb je dus een half uur gewandeld, heb je het gevoel dat je al een aardig stukkie geklommen bent, maar dan besef je dat je nog 5,5 uur te gaan hebt. Nu zijn die tijden meestal wat ruim, maar laten we van het ergste uitgaan. Goed, dan gaan we maar weer verder. Ik begon steeds meer te zweten naarmate ik langer liep, maar ik wilde niets uittrekken omdat de buitentemperatuur nu ook weer niet zo hoog was. Inmiddels hadden de weergoden ook besloten om wat natte sneeuw op mij neer te strooien. Zou het als verkoeling voor mijn bezwete pan zijn bedoeld? Het werd dus natter, naar nog altijd was het groen om mij heen. Af en toe keek ik naar boven en vroeg ik mij af waar deze tocht mij naartoe zou brengen, want paden waren niet te zien boven mij. Na anderhalf uur wandelen bereikte ik de sneeuwgrens en begon het wandelen in de sneeuw. Waar het eerst alleen nog langs de kant lag, was het niet veel later ook het pad dag nagenoeg volledig besneeuwd was. Ook extra uitdaging, ik moest nu niet alleen maar mijn verstand op 0 zetten en doorstappen, maar ook nog opletten waar ik mijn voeten plaats en grip houden. De weergoden wisten kennelijk nog steeds niet zo goed wat ze wilden, want het ene moment kon ik nog geen 100 meter zien en het andere keek ik zo naar het dorp in het dal. Genieten van deze uitzichten deed ik overigens wel, tijdens het als een bezetene naar boven marcheren. En als je dan denkt dat je er bijna bent, wordt je nog doodleuk even naar de andere kant van de berg toegeleid om via die kant de top te bereiken. Nu is dat extra stukje wandelen niet zo erg, maar het feit dat er aan die kant een veel hardere wind stond maakte het iets minder plezant. Ik was inmiddels namelijk doordrenkt in het zweet en ik weet zeker dat je mijn shirt en trui had kunnen uitwringen. Mijn regenjas was nog enigszins droog, voor zover je het droog kon noemen. Warm was het op deze bergflank dus niet, hetgeen ik mij ook besefte toen ik naar de onderkant van mijn broekspijpen keek. Deze waren tijdens het wandelen nat geworden en waren binnen no-time bevroren op deze hoogte. Ach, nog een klein stukje doorbikkelen, het einde is in zicht! En eindelijk zag ik ook mensen voor mij die de berg nog op gingen, ik kwam onderweg alleen maar mensen tegen die naar beneden gingen. Wat helemaal mooi was, was het feit dat wij tegelijk boven waren. Een mooie gelegenheid voor een (heel trots) fotootje! Het uitzicht was ook nog een spectaculair te noemen, 360 graden om ons heen kunnen kijken naar meren en besneeuwde bergen. Waar ik in Queenstown al het idee had dat ik in een ski-dorp in Oostenrijk was, kwam dit ook wel redelijk in de buurt. Iets minder sneeuw, maar die bergen lijken allemaal hetzelfde! Het enige probleem was nu die natte kleding en de koude wind, hoe los ik dat op? Gelukkig had ik nog een droog vest bij me, maar er is natuurlijk geen hutje waar je je even warm kan omkleden. Nou goed, dan maar boven op de berg je trui en shirt uittrekken. Ik voelde me voor een paar seconden net Bear Grilz toen ik hier in mijn blote barst boven op de berg stond. Snel weer een droog vest aan en warm worden! Het had uiteindelijk 2,5 uur geduurd om boven te komen, dus ik lag dik onder het schema van 6 uur. Vol goede moed begon ik aan de tocht naar beneden, die in mijn optiek toch veeeel makkelijker zou moeten zijn dan de tocht naar boven. Dat viel uiteindelijk behoorlijk vies tegen, het was mogelijk nog zwaarder. Mijn bovenbenen hebben het er 4 dagen later nog steeds moeilijk mee gehad. Na 2 uur afdalen was ik eindelijk beneden, het was meer afzien dan de weg omhoog. Het was ook niet een beklimming van niets, van 290 meter naar 1580 meter klimmen. Compleet afgepeigerd begon ik weer terug naar het dorp te liften en beloonde ik mijzelf daar maar even met een warme choco met een goede scheut rum, lekkerrrr. Ik lag er die avond erg vroeg in, om 9 uur lag ik al half te tukken tijdens de film die we lagen te kijken.
Na een hele goede nacht pakte ik de volgende ochtend wederom de bus, ditmaal richting Franz Josef. Dit is een dorpje onder aan een van de vele gletsjers die het lang rijk is, in dit geval de gelijknamige gletsjer Franz Josef. Ik had er lang over lopen dubben of ik een helicoptervlucht met 2 uur durende wandeling op de gletsjer wilde doen, maar besloot uiteindelijk om het toch maar te doen. Dan nog maar een beetje van mijn spaargeld afsnoepen, maar hoe vaak heb je de kans om dit te doen? Ik schreef mij in voor beide tochten van de volgende dag, omdat er de afgelopen dagen veel tochten waren gecanceld vanwege het weer. De voorspellingen waren redelijk, alleen de wind was onzeker en dit bleek uiteindelijk ook de volgende ochtend het geval te zijn. Het was een prachtige ochtend, strakblauwe lucht en geen zuchtje wind in het dorp, perfect zou je zeggen. Echter was het bovenop de berg wel wat anders en gooide de wind roet in het eten. De eerste tocht van 12 uur werd om 11 uur gecanceld en ik moest om half 2 terugkomen voor de tocht van half 3. Hmm, wat te doen ondertussen? Dan maar snel een wandelingetje maken in de omgeving! Eenmaal terug om half 2 was het nog onzeker of deze tocht door zou gaan of niet. Ze wilden het nog even aankijken, maar na 10 minuten leek het erop dat de tocht deels door zou kunnen gaan. We zouden alleen geen rondje vliegen voordat we de gletsjer op zouden gaan, maar de wandeling zou doorgaan. Omdat het daarboven wat kouder is en wat meer wind moesten we een speciale outfit aan, dus daar gingen we mee aan de slag. Inmiddels kwam er ook een bus chinezen binnen die mee zouden gaan en zo stonden we ons allemaal klaar te maken voor de tocht. Ik was er vrij snel helemaal klaar voor en had mijn tas al ingeleverd, toen een van de medewerkers binnen kwam lopen en iedereens aandacht vroeg. De wind was wat gedraaid en weer sterker geworden, waardoor ze genoodzaakt waren om de tocht toch te cancellen. Nee, geintje zeker? Helaas niet, de tocht zou echt niet doorgaan. Iedereen baalde er zichtbaar van, maar wat kun je eraan doen? Het enige wat je kan doen is het maar weer positief bekijken en dat is het feit dat het een hoop geld scheelt waar ik dan maar weer andere leuke dingen van moet gaan doen! Ik had gelukkig nog niet betaald, dus kostte het mij uiteindelijk niet meer dan een paar uur wachten op niets. Natuurlijk vond ik het wel jammer, maar je kan niet alles hebben. Uiteindelijk heb ik maar een wandeling gemaakt richting de gletsjer om er toch nog iets van te zien. Dit was wel even schrikken, zeker toen ik de foto's zag van jaren geleden. Er is niet heel veel meer van de gletsjer over en dit wordt met de dag minder. Ik ben blij dat ik dit nu toch nog heb kunnen zien, het hele dal dat is uitgesleten door de gletsjer jaren geleden en wat er nu nog van de gletsjer over is. Het was de moeite waard. Aan het einde van de middag maar even lekker de sauna ingedoken in het hostel en daarna ontspannen films zitten kijken, prima leventje.

Na Franz Josef was het tijd voor de volgende bestemming, Greymouth. Ik had van te voren nog geen idee wat ik daar wilde gaan doen en wat er te doen was, dus ik zou het wel gaan meemaken. Ik kwam er al vrij snel achter dat er een bierbrouwerij was, waar ik uiteindelijk ook die middag heen ben gegaan. Het was immers alweer een paar dagen geleden dat ik een biertje op had! Nee, dat is heus niet de reden, ik vind het gewoon reuze interessant hoe bier gemaakt wordt.. Dit was ook zo'n beetje het enige dat ik in Greymouth heb gedaan, naast een beetje rondwandelen, naar uitkijkpunten klimmen en relaxen. Lekker chill dus. De volgende bestemming op het lijstje was Punakaiki, bekend vanwege de 'pancake rocks' en de 'blowholes'. Dat is ook echt het enige wat er is, naast een pannekoekenrestaurantje (hoe kan het ook anders) en een tavern en 2 hostels. Het hostel waar ik verbleef was desalniettemin erg de moeite waard en ik ben achteraf dan ook blij dat ik een nacht ben gebleven. Waar andere hostels vaak 1 groot gebouw zijn, bestond dit hostel uit meerdere gebouwen en hadden wij zo met 6 personen ons eigen gebouw, van alle gemakken voorzien. Misschien was het juist goed dat het die avond regende, want hierdoor zaten we gezellig met zijn allen binnen spelletjes te doen en hebben we gezamenlijk gekookt en gegeten. Ik had 'man in de hoed' of 'who's the man' nog nooit in het engels gespeeld, maar het werkt uitstekend en zodoende hebben we ons kostelijk vermaakt. Het was een mooie avond.
De pancake rocks zijn een bijzonder natuurverschijnsel. Het zijn rotsen die bestaan uit veel dunne laagjes, als het ware pannenkoeken. Doordat er een aantal gaten in de rotsen zitten, ontstaat er een gaaf effect wanneer de golven met vloed op de rotsen slaan. Het water spuit dan door deze gaten heen de lucht in, vandaar de zogeheten blowholes. Tof om te zien, en we hadden er nog prachtig weer bij ook! Een mooie aansluitende wandeltocht door het tropische regenwoud kon daardoor ook niet ontbreken, waarna ik de bus weer moest pakken naar de volgende plaats.
Dit was Westport, een klein stadje aan de westkust met zo'n 2000 inwoners en een paar hostels. Direct na aankomst in het hostel werd ik door de eerste de beste persoon uitgenodigd om aan te sluiten bij een picknick/feestje/festivalletje op het grasveld voor de deur. Moest ik wel zelf wat te drinken meenemen net als iedereen. Hup, dan maar meteen naar de supermarkt voor een sixpackje. Het was nog steeds prachtig weer, waardoor de stemming opperbest was en de relaxte sfeer tot in de late uurtjes aanwezig was. Dit was echter anders toen ik vanochtend met een lichte hoofdpijn wakker werd. Ik denk dat ik gisteren iets te lang in de zon heb gelopen in het tropisch regenwoud. Kater of niet, ik laat mijn dag niet onbenut dus ging ik maar weer aan de wandel om te verkennen. Ik had in het hostel al gehoord dat er een aantal jongens wilde gaan basketballen in de middag, dus daar moest ik bij zijn! Uiteindelijk ben ik met 1 andere jongen naar het veldje gegaan om voor het eerst sinds hele lange tijd weer een fatsoenlijk balletje te gooien. Wat was dat weer een lekker gevoel zeg, top! Voldaan stapte ik vervolgens dan ook weer in de bus om aan te komen in de plaats waar ik nu ben, Nelson. Van hieruit ga ik morgenvroeg op pad om te kajakken en hiken door het Abel Tasman National Park. Dit schijnt zeer de moeite waard te zijn, dus ik ben heel benieuwd. Helaas moet ik wel om 6 uur op, dus is het voor mij nu tijd om mijn bedje in te duiken. Komende week sluit ik mijn trip op het zuidereiland af met een bezoekje aan Kaikoura (walvis spotten) en Picton, waarna ik de ferry zal pakken naar Wellington.

Eerst nog maar even genieten van het prachtige, ongelooflijk mooie zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Want dat is het hoor, ik weet niet of het nog veel mooier kan worden dan dit. Maargoed, mijn reis is nog niet voorbij! Dus wie weet.. Wordt vervolgd!

XOXO