Vaarwel Azië.. Je bent goed voor me geweest!

Het is me weer gelukt! Ik heb jullie weer veel te lang laten wachten, met weer veel te veel verhalen om te vertellen. En deze keer ook wat ander soort verhalen, anders dan alleen maar feesten;). Maargoed, ik zou mezelf niet zijn als ik de afgelopen maand helemaal niet gefeest zou hebben..

Dus dan beginnen we maar met feestverhalen! In Krabi, waar ik na aankomst mijn laatste verslag had geschreven. En waar ik, als ik mijn verdere tickets niet geboekt had, nu mogelijk nog steeds zou verblijven. Om te werken in een party hostel om precies te zijn. De eerste avond in Krabi werd er een kroegentocht georganiseerd, daar moesten we natuurlijk gelijk bij zijn. Samen met mijn 3 Braziliaanse vrienden begonnen we aan een gekke avond. De kroegentocht begon bij een ladyboy-bar, waar de boel even op zijn kop gezet werd. Maar dan wel zonder de ladyboys erbij te betrekken uiteraard!
De volgende ochtend kwam ik beneden en werd ik bedankt door de jongen die de kroegentocht moest begeleiden. Dankzij mij had hij vrijwel niets hoeven doen, omdat ik de boel op sleeptouw nam. Of ik hier niet wilde werken, aldus de manager. Is goed hoor, Markie blijft wel 2 weken, dan maar niet naar Maleisië. Nee, ik moest minimaal 3 maanden blijven. Helaas was dat voor mij niet mogelijk en hebben we maar afgesproken dat ik volgend jaar terugkom;).

Na een dagje uitbrakken, rondcruisen op scooters en genieten van een mooie zonsondergang, was het tijd om weer aan het feesten. Er stond als opwarmertje een beerpong-toernooi op het programma. Drie keer raden wie er als winnaar uit de bus kwam.. Dat leverde weer wat geld op om te drinken die avond!

De dag erop besloten we maar eens een tourtje te gaan doen. Eerst gingen we naar de Penis-cave waar immense houten penissen stonden, waar Ron Jeremy jaloers op zou zijn. Vervolgens naar een afgelegen eiland, waar onder aan de rotswanden laddertjes in het water hingen. Dit was de plek waar we zouden gaan rotsklimmen. Zonder enige uitrusting, gewoon met de blote handen en voeten. En als je viel, dan zou je in het water vallen. Bij poging 1 glipte ik na 3 meter al van de rots af, met een mooie plons als gevolg. Maarja, als je dan de anderen wel tot 10 meter ziet komen, moet ik het natuurlijk ook nog een keer proberen. Om het vervolgens ook tot 10 meter te schoppen, samen met 2 van de Brazilianen. Zit je dan, op een rotswand met maar 1 optie: springen maar! Nu is 10 meter gelukkig nog wel te doen, dus maakte ik zonder teveel aarzelen de sprong. Dat was wel even een 'kicken' momentje hoor.
Hierna zijn we nog wezen snorkelen en daarna richting een prachtig strandeilandje voor een nog mooiere zonsondergang. En bij terugkomst in het hostel? Jup, feesten natuurlijk met wederom een gekke kroegentocht!

De dag erop was het Australia Day en omdat we optrokken met een paar Ozzies, hadden we een eigen boot gehuurd en gingen we weer op pad! Om te beginnen met rotsklimmen, ditmaal op een andere plek. Hier was de hoogste plek geen 10 meter, maar een metertje of 13/14. Dat moesten we natuurlijk proberen, ik had de smaak te pakken na de dag ervoor. Poging 2 was weer raak, maar daar zat ik dan. Nu wel een stukkie hoger, maar toch dacht ik: doe ik wel even. Nou, dat dacht ik de eerste 3 meter nog steeds, maar toen had ik toch wel door dat het fucking hoog was. Een mooie kreet, een ietwat pijnlijke landing en een giga adrenaline boost later, was daar toch wel weer dat 'kicken' gevoel!
Vervolgens lekker ronddobberen in de zee met een biertje, in je blote kont van de boot afspringen en tot vervelings toe 'Aussie Aussie Aussie, Oi Oi Oi' roepen. Daarna was het tijd voor een heerlijke barbeque en toch maar weer wat dansjes in de plaatselijke bar.
De laatste avond in Thailand, Krabi, moest natuurlijk weer goed worden afgesloten, dus de hele dag maar drankspelletjes spelen en 's avonds weer op kroegentocht, het was een mooie afsluiter!

De volgende ochtend vertrok ik met Dan, een Engelse jongen die ik op Ko Phangan al had ontmoet en in Krabi weer tegenkwam, richting Maleisië. Het was een erg lange tocht, maar uiteindelijk kwamen we aan in Penang. De volgende ochtend hebben we fietsen gehuurd en zijn we door Georgetown heen gaan fietsen, we moesten maar eens wat actiever worden. De straatkunst in Penang is overigens erg de moeite waard, veel in 3D. Al snel hadden we wel door dat Maleisië wel even andere koek was dan Thailand. Het was is hier veel rustiger, dit zouden geen wilden stapavonden gaan worden. En dat was maar even goed ook, we konden een beetje rust goed gebruiken. Na de hele dag Aziatische lekkernijen te hebben gegeten doken we maar eens optijd ons bedje in. De volgende dag zouden we namelijk vroeg vertrekken naar de Cameron Highlands.
Aldaar aangekomen besloten we direct een wandeling door de bossen te gaan maken, samen met een Engels meisje. Het zou een tocht van ongeveer 2,5 uur moeten zijn, prima voor in de middag dus. De lucht zag er goed uit, prettig temperatuurtje, aan de wandel dus! Maar na nog geen uur was de stemming toch iets minder.. Het weer was behoorlijk omgeslagen en het kwam inmiddels met bakken uit de lucht. Schuilen was er ook niet bij midden op het steile pad de berg op, het kwam dwars door alle bladeren heen. Teruggaan had ook geen zin, we waren immers bijna halverwege, dus dan maar door. De wandeling was overigens best de moeite waard en we konden er ook nog wel om lachen ook. Ach, een warme douche en een borrel later en we voelden ons weer topfit!

De volgende dag moesten we vroeg uit de veren, we gingen mee met een tour. Deze tour bracht ons langs theeplantages, het hoogste punt van dit gebergte en bos bestaande uit heel veel mos. 'S middags hebben we heerlijk rustig aan gedaan, om 's avonds maar drankspelletjes te doen met flessen whiskey van een paar euro. Want ja, we zijn tenslotte nog in Azië.
De volgende dag vertrokken we, ik was nog steeds samen met Dan, naar toch wel een van mijn hoogtepunten van mijn Azië-trip. Na een tocht met de bus en een longboat kwamen we aan in Kuala Tahan, een dorp direct naast het oudste tropisch regenwoud ter wereld: Taman Negara. Enkel de rivier scheidde het dorpje van het nationale park. Dit dorpje was echter niet zo lang geleden nog een totale ravage. Eind december waren er dusdanig heftige regenbuien dat het waterpeil in de rivier naar ongekende hoogte was gestegen en meer dan het halve dorp had verwoest. De schade was nog steeds goed zichtbaar, al zag het er al een stuk beter uit dan op de door locals getoonde foto's. Goed, opzoek naar een slaapplek dan maar. Dit zou enerzijds heel makkelijk moeten zijn, omdat er haast geen toeristen waren, maar mogelijk ook heel lastig omdat veel guesthouses en hotels waren gesloten vanwege de overstromingen. We trokken met 2 Duitse meiden naar een accommodatie die werd aanbevolen in meerdere reisgidsen. Bij aankomst wisten we niet goed of het open was of niet, het oogde niet al te hersteld. We besloten te splitsen en te zoeken naar iemand die ons kon vertellen of het open was of niet. Toen we weer bij elkaar kwamen zei de een dat ze gesloten waren en de ander dat ze open waren. Dus..... Uiteindelijk werden we door een klein vrouwtje meegenomen naar twee chalets, de enige twee die tot dan toe open waren van de 13 die ze normaal verhuren. Deze twee waren ook deze ochtend pas compleet gemaakt, vandaar ook de verwarring bij het eigen personeel. Onderweg naar onze chalets kwamen we langs een aantal van de overige chalets. Hier was wederom goed te zien wat een schade de overstromingen hadden aangericht, ongelooflijk. Heel het hebben en houden van deze mensen was verwoest. En wij waren de eerste gasten, dat was toch wel speciaal.

Die avond zijn we meteen meegegaan met de night-safari, onder begeleiding van een gids. Bewapend met zaklamp en anti-muggenspray gingen we erop uit, klaar om de strijd aan te gaan met de jungle. Vooraf konden ons geen garanties worden gegeven van de dieren die we zouden gaan zien, dus hielden we met alles rekening. Wel vertelde de gids ons dat we zouden gaan zoeken naar de 'bird-eating-spider', of gewoon simpel gezegd een vogelspin. Deze spin was volgens hem de gevaarlijkste in Maleisië en ook niet bepaald de kleinste. Goed, kom maar op dan! Direct vanaf het beginnen waren er genoeg spinnen te zien, maar vooralsnog geen gigant. Wel spinnen van flinke formaten, waar bepaalde mensen in Nederland niet echt blij van worden. Maar ook wandelende takken, kakkerlakken, vreemde kevers en tropische vogels passeerden de revue. We kwamen langs een omgevallen boomstam toen de gids ons het teken gaf om te stoppen. Hij wisselde zijn zaklamp voor een soort blacklight en mikte hiermee in boomstam. Maar wat hij ook probeerde met zijn stok en lamp, er was niets te zien. Wacht maar zei hij, waarop hij ons een paar meter verder weer liet stoppen. Wederom ging hij aan de slag met zijn stok en lamp, tot er plotseling iets felgroens tevoorschijn kwam uit een hol. Het bleek een schorpioen te zijn, welke groen kleurde door de lamp. Een gek maar heel tof gezicht! Uiteindelijk kwamen we uit bij een uitkijkpunt waar 's avonds een goed moment is om dieren te spotten. Dit kan alleen als het heel donker is, wij hadden de pech dat het volle maan was en kraakhelder, dus was het toch nog erg licht. Hierdoor zagen we alleen wat herten en een stuk of 10 weerwolven, verder weinig bijzonders..
Op de terugweg hiervan gingen we opzoek naar de bird-eating-spider, aangezien deze op de heenweg veilig in zijn holletje zat. Dit was helaas ook op de terugweg het geval, hij zat weer veilig in zijn holletje boven in de boom. Maar onder in de boom zat nog een klein hol, waar het kleintje zou moeten zitten. Deze liet zich wel even zien, en het was inderdaad maar een kleintje. Met poten van elk een centimer of 5 en een lekker harig lijfje was dit een waar schatje. Ik wilde hem bijna meenemen naar huis, zo lief.

De volgende dag besloten we optijd op te staan om er een goede wandeldag van te maken. Dit is ons uiteindelijk goed gelukt, een uur of 6 na aanvang waren we terug bij het dorpje. Het was bijzonder warm, het zweet gutste van ons af, de beentjes waren ietwat vermoeid maar dat komt wel weer goed. Het was een zeer mooie wandeling, met mooie uitzichten, muggen en bloedzuigers. Helaas is het overdag lastig om wilde dieren te spotten, wat ons die dag dan ook niet gelukt is. Aan het einde van de tocht liepen we over de befaamde canopie-walk, die helaas vanwege de overstromingen niet volledig begaanbaar was. Maar het was zeker de moeite waard.
In de middag besloten we om 's avonds nogmaals de jungle in te trekken, maar dit keer op eigen houtje zonder gids. Er waren een aantal mensen die de tocht de avond daarvoor al hadden gedaan en een aantal die net aan waren gekomen, dus dat zou leuk worden. Toen niemand als gids wilden figureren, besloot ik om de groep op sleeptouw te nemen. Zoals een echte gids begon ik met een korte inleiding over het park. Met een lachende groep aan mijn lippen, ik weet niet waarom maar ik maak nooit geintjes en verzin er nooit wat bij, begonnen we aan de tocht. Toen we aankwamen bij de plek waar de gids de avond daarvoor de schorpioen uit zijn hol had gehaald, besloot ik om dit ook eens te proberen. Daniel en ik namen allebei ons eigen hol en we gingen aan de slag met onze zaklamp en stok om de schorpioenen eruit te lokken. Wonderbaarlijk genoeg lukte ons dit ook nog! De schorpioenen waren kennelijk erg hongerig, want ze grepen met hun scharen maar wat graag naar de stokken. We voelden ons ware Scorpions Kings toen we schorpioenen helemaal uit hun hol hadden gelokt.
Met dit euforische gevoel vervolgden we onze tocht richting de bird-eating-spider. Ik moest en zou hem deze keer wel zien, dus liepen we op onze tenen richting de boom waar zijn hol zat. Ik wierp als eerste een kijk en zag de poot van de spin uit het hol komen. De groep kwam dichterbij staan, ik liep om de boom heen. Nog net kon ik een glimp van zijn lichaam opvangen voor hij zijn hol inschoot door het gestommel van de groep. Zijn poten waren langer dan mijn middelvinger en het lijf was ongeveer zo groot als een appel. Reken zelf maar uit wat een kleine jongen dit was! Helaas lukte het ons ook op de terugweg niet om de spin volledig te kunnen zien, maar ik was tevreden. Misschien ook maar goed dat ik hem niet van dichterbij heb gezien, het scheen niet de vriendelijkste spin te zijn.

Inmiddels hadden we een stel uit Estland ontmoet, waarmee we de volgende dag voor een nog grotere wandeling zouden gaan. Het zou ons ongeveer 9 uur moeten kosten om heen en terug te lopen naar het punt bij een rivier dat een local ons had verteld. Het zou ons langs een ander observatiepunt brengen en over een olifantenpad. Enthousiast begonnen wij aan deze wandeling, bepakt met liters water en het nodige aan voedselpakketten. Na een uurtje kregen we het idee dat we waren aangekomen bij het olifantenpad. Grote harde uitwerpselen en behoorlijke voetsporen waren hier geen uitzondering, en dat terwijl er in het heel Taman Negara slecht rond de 200 olifanten leven. Ze moesten dus wel dichtbij zijn, maar waarschijnlijk bleven ze wel ver uit onze buurt. We trokken richting het obersvatiepunt en hoopten hier meer geluk te hebben om iets te spotten. Er was hier helaas helemaal niets te zien, dus besloten we na een korte onderbreking terug te gaan naar het pad en de tocht te vervolgen. We waren net terug op het pad toen er wat ritselde. We stopten om te luisteren maar konden zo snel niet plaatsen waar het vandaan kwam. Eerst dachten we dat het vogels op apen waren die in de bomen aan het rommelen waren, maar toen bleek het geluid ineens niet uit de bomen te komen maar vanaf de grond zo'n 20 meter achter ons. Heel zachtjes draaiden we om, om te kunnen zien wat het was. Plotseling begonnen de struiken te schudden. Dit waren geen vogels die elkaar niet zo lief vonden. Dit was geen aapje. Dit was een dier dat een stuk groter moest wezen, aangezien de struiken flink heen en weer gingen. Plots was het weer stil, waarop wij besloten om te proberen om dichterbij te komen. Na 5 meter ging er opnieuw iets tekeer in de struiken, alleen was het nu iets verder bij ons vandaan. We probeerden dichterbij te komen en zetten de achtervolging in, waarop het geritsel alleen maar verder bij ons vandaan ging. We zijn er alle vier zeker van dat het een olifant geweest moet zijn, helaas hebben we hem niet echt kunnen zien.
Op de terugweg, luttele kilometers, tientallen bloedzuigers en een achtervolging door wilde zwijnen later, besloten we wederom langs het observatiepunt te gaan. Eenmaal daar aangekomen hoorden we iets boven ons in de bomen. Plotseling kwam er 30 meter hoog in de bomen een Gibbon voorbij geslingerd. Prachtig zichtbaar in de boomtoppen met een strakblauwe lucht erachter leek hij geschrokken te zijn van onze aanwezigheid. Of hij was gewoon even zijn slinger kunsten aan het vertonen, dat kan natuurlijk ook nog. Vervolgens trok er tijdens onze lunch nog een andere groep wilde zwijnen langs dus hadden wij dit keer meer geluk met de dieren. Aan het einde van de tocht was er ook nog een slang die door het gras kroop, wat de dag compleet maakte. Echter konden wij deze topdag niet afsluiten met een heerlijke alcoholische versnapering, omdat er in het hele dorp geen drank te koop is en wij hier niet op waren voorbereid. Zo waren deze dagen niet alleen fysiek zwaar door het vele wandelen, maar moesten wij ons ook door 4 dagen zonder drank heenslaan. Na 8 weken bijna elke dag wel een drankje of wat was dit toch wel even wennen. Zeker nu we ook echt het gevoel hadden dat we er eentje hadden verdiend.

Dit was dan ook het eerste dat we deden toen we hierna aankwamen in Kuala Lumpur. De jungle weer verlaten en terug in de grote stad. Dat was ook wel weer even lekker. Door het drukke Chinatown heen slenteren, een biertje drinken op het dakterras van het hostel en met een grote groep mensen zitten ouwehoeren, heerlijk. De volgende dag wilde we de Batu Caves bekijken, waar 2 dagen daarvoor een groot Hindoe festival was gehouden. Dit was nog aardig te zien, het leek wel op een grote vuilnisbelt. Om daar nou 272 treden voor op te lopen in vies benauwd weer, dat was een beetje een domper. Ach, ik kan het in ieder geval afvinken en zeggen dat ik er ben geweest, toch? Nu jij nog!

Na nog wat meer rondkijken door de stad nam ik samen met Daniel de nachtbus naar Singapore. Tenminste, dat was het plan. We hadden nog gecheckt welke trein we moesten hebben van welk spoor en nagevraagd bij de infobalie. Dus wij stappen min of meer in de eerste trein vanaf het aangegeven spoor en verwachtten dat dit de goede was. Na een minuut of 20 in deze trein begonnen we toch te twijfelen. Deze twijfel werd bevestigd door het kaartje met alle lijnen erop en vervolgens ook nog door de conducteur. Sta je dan aan de andere kant van Kuala Lumpur. Snel uitgestapt en op de eerstvolgende trein terug gesprongen, wat ook gelijk de laatste trein bleek te zijn. Maar omdat de tijd begon te tikken moesten we er eerder uit en moesten we de taxi nemen. We zeiden tegen de taxichauffeur dat we nogal haast hadden en de bus over 20 minuten zou vertrekken. Dit nam hij vrij serieus, gezien het feit dat hij zich nergens aan ook maar 1 verkeersregel hield. Stoplichten? Maximumsnelheid? Rechts inhalen (ze rijden links)? Maakte allemaal niet uit, als wij maar optijd waren. Uiteindelijk waren we, dankzij de wildste taxirit uit mijn leven, optijd bij de bus. Dankbaar dat we hem hadden gehaald, maar met name dat dit zonder kleerscheuren was gelukt.

Wat een nachtbus moest zijn, was niet helemaal het geval. Ja, we reden in de nacht, maar kwamen ook nog midden in de nacht aan. Dat was dan weer niet helemaal het geval. Gelukkig was ik wakker genoeg bj de douane om aan te geven dat ik geen wapen in mijn tas had maar een selfiestick, wat mij weer een hoop gezeur scheelde en lachende gezichten van het douane personeel opleverde. Dat dan weer wel, om 5 uur 's ochtends. Maargoed, sta je dan midden in Singapore en geen idee waar je heen moet of waar je de komende 2 dagen je tijd gaat doorbrengen. Een beetje naar hostels zoeken dan maar, die ook nog enigszins betaalbaar waren. Hadden we eindelijk wat redelijks gevonden in Chinatown, was alles nog gesloten. 24 uurs recepties deed men blijkbaar niet aan. Nou, dan maar op het terras voor de 7 Eleven zitten met onze crackers en potje pindakaas. Uiteindelijk konden we om 8 uur in het hostel inchecken, waarna ik meteen besloot om een tukkie te doen. Daniel bleef wakker en raakte aan de praat met een 47-jarige Singaporees en in China woont, genaamd Kelvin. Toen ik wakker werd nam hij ons mee voor ontbijt bij een food-court met heerlijk eten. Goedkoop en lekker, perfecte combinatie. 's Middags zijn we zonder hem naar Marina Bay Sands en de bijbehorende tuinen. Dit was zeker de moeite waard, maar we wilden optijd terug zijn in Chinatown omdat daar drakendans wedstrijden waren met teams uit alle landen. Dit alles in het teken van het toen nog aanstaande Chinees Nieuwjaar. We liepen door Chinatown heen waar ik Daniel bijna kwijtraakte in de massa. Plots zag ik hem aan het einde van de straat staan met een grote grijns op zijn gezicht. Ik was hem wel kwijt, maar hij niet. De grijns op zijn gezicht werd veroorzaakt door het feit dat ik minimaal een kop groter was dan iedereen in deze massa. Ja, ik kan me voorstellen dat dit een mooi gezicht opleverde.

's Avonds zaten we wat te drinken met Kelvin en begon hij te vertellen over zijn aanstaande bruiloft. Voor we het wisten werden we uitgenodigd om hier bij aanwezig te zijn. We konden het eerst niet geloven, al helemaal niet toen hij vertelde dat hij ook alle tickets voor ons zou verzorgen, de bruiloft zal immers in China plaatsvinden op 14 mei. Dit zou voor mij betekenen dat ik het een en ander moet wijzigen in mijn schema, maar hoe vaak krijg je nu de kans om naar een Chinese bruiloft te gaan? Pas wanneer ik de tickets daadwerkelijk in handen heb zal ik het definitief regelen, maar de kans is zeker aanwezig dat ik binnen zeer korte tijd terugkeer naar Azië;).
Het vervelende is wel dat wij onderdeel van zijn gevolg zijn. Bij een Chinese bruiloft is de traditie dat de bruidegom, Kelvin dus, bij elke tafel langs moet gaan en daar een biertje moet opdrinken. Hij vertelde ons dat hij ruim 300 tafels op zijn bruiloft zal hebben, aangezien het hele dorp is uitgenodigd. Dat gaat hij natuurlijk nooit overleven, maar als hij een gevolg met zich meebrengt kan hij de drankjes aan hen doorgeven. Met andere woorden. Wij worden ingevlogen om ordinair bier te drinken tijdens een geheel verzorgde reis met een Chinese bruiloft als onderdeel? Ik zeg doen, offer ik mij wel voor op. Of dit uiteindelijk definitief door zal gaan zal ik jullie nog laten weten.

De volgende avond moest ik op naar het vliegveld, na een prima dagje de stad verkennen en relaxen. Hier was ik nog bijna te laat aangekomen, omdat we zonodig nog even gek moesten doen en gingen gamen in het winkelcentrum. Uiteindelijk was ik toch optijd door de douane heen en besefte ik mij dat mijn Azië-trip er op zat. In totaal heb ik 2 maanden doorgebracht in meerdere landen, en ik kan nu al zeggen dat ik echt de tijd van mijn leven heb gehad. Ik weet niet of dit nog overtroffen gaat worden. Ik heb natuurlijk nog genoeg voor de boeg, maar deze 2 maanden behoren in zijn geheel tot de hoogtepunten in mijn leven.

Nu zit ik in Australië, waar ik ook een bijzonder goede tijd heb. Hierover zal ik verder schrijven in mijn volgende verslag.
Voor nu sluit ik mijn Azië-trip dan echt af, nu ik de resterende verhalen met jullie heb gedeeld. Maar wees gerust, het vervolg voor Australië zit er ook aan te komen.
Spreek jullie snel, XOXO.