Living a Dream!

Zo, dat was Australië dan. Het zit er nu al op. Die zeven weken zijn echt voorbij gevlogen, niet normaal.. Ik heb de afgelopen weken zo ontzettend veel gedaan, als ik er op terugkijk lijkt het eigenlijk veel langer dan zeven weken te zijn geweest. Melbourne lijkt al zo lang geleden.. De eerste vier heb ik al met jullie gedeeld, nu is het tijd voor de laatste drie! Op het moment van schrijven zit ik overigens in het vliegtuig naar Nieuw-Zeeland, waar ik zojuist de tofste veiligheidsinstructievideo ooit heb gezien. Totaal in de stijl van The Hobbit en Lord of the Rings, waarin Gandalf zijn hoofd tussen zijn benen stopt en Orks zuurstofmaskers opkrijgen. Ach, moet toch gewoon kunnen! Neem het leven gewoon niet zo serieus;).

Goed, de afgelopen drie weken Australië dan! Waar ik de vorige keer nog van zes weken moest inhalen en mijzelf de hele dag had opgesloten in de Peter Pan's in Noosa, heb ik het nu niet zo bont gemaakt. Nu zijn het (maar) drie weken, waarin best wel het een en ander heeft plaatsgevonden.

We waren dus gebleven in Noosa, waar we in totaal 3 nachten zijn gebleven. Nadat ik was ontsnapt uit de Peter Pan's vormde zich in het hostel een leuke groep, waarmee we naar het strand gingen met onze kleedjes en een paar zakken Goon. Wat een rustige avond zou moeten worden, eindigde toch wel iets anders. Na het strand werd er terug in het hostel een start gemaakt met drankspelletjes, waarna het hek van de dam was. Aardig onder invloed gingen we uiteindelijk rond 3en naar bed. Het enige nadeel hieraan was, dat Michelle en ik de volgende dag om 07.30 opgehaald zouden worden om te gaan kanoën in de Everglades. Toen we in bed lagen vroeg ik nog of Michelle haar wekker had gezet, aangezien mijn telefoon leeg was. Uit het gemompel dat volgde maakte ik op dat zij dit gedaan had, dus ging ik met een gerust hart slapen. Vervolgens word ik wakker doordat er iemand op het raam van ons Spaceship stond te tikken. Het busje dat ons op zou halen was er al. Het was namelijk al 07.32 en er waren mensen op ons aan het wachten. Of we even op wilden schieten. Dus hup, ik spring het bed uit, trek kleren aan, pak snel wat te eten en ben klaar voor vertrek. Maar Michelle was ik kwijt. Ik nam een kijkje in de badkamer en ja hoor, daar stond ze. Rustig op haar gemakje haar tanden aan het poetsen, alsof er niets aan de hand was. Zucht, vrouwen... ;)

De Everglades waren overigens erg mooi. Hele stille wateren die lijken op spiegels, omgeven door mooie flora. In totaal waren we met zijn vieren, er waren ook nog twee meiden op Oostenrijk op deze self-guided tour. Aangezien het erg warm was leverde dit leuke watergevechten op, zonder om te gaan met kano de kano's. Eens moet de eerste keer zijn dat ik niet omsla in zo'n ding!

De volgende dag wilden we nu toch wel eens echte surfers aan het werk zien. We waren nu al een tijdje aan het reizen in Australië en hadden nog geen goede golfen of surfers gezien. 'It's a shitty season mate', werd gezegd als je vroeg waar de golven waren. De dagen dat wij in Noosa waren zou er een surffestival zijn, met elke dag diverse wedstrijden in verschillende klassen. Dit zou dan toch wel de kans moeten zijn om het echte werk eens te zien. Nou, mooi niet dus. Per dag werd er gekeken of de omstandigheden surfwaardig waren, maar dat bleek elke dag niet het geval. Er waren wel wat mensen die een goede poging waagden, maar dit was niet waar we op hadden gehoopt. Wat hebben we uiteindelijk maar gedaan die dag? Lekker potje golfen! Want daar had ik al een tijd zin in. Er zijn ontelbaar veel golfbanen in Australië, dus ik moest en zou een keertje een balletje gaan rammen. Wel even lekker om te doen en vooral mooi om de frustratie bij Michelle en mij te zien bij de zoveelste misser of bunker waar we in terecht kwamen.

Na dit potje golf vertrokken we naar een camping aan een meer, waar we voor de verandering maar weer eens lekker gingen barbecuen en een aflevering van The Following gingen kijken. Want ja, we kunnen natuurlijk niet elke dag aan het feesten blijven he ;).

De volgende ochtend vertrokken we naar Rainbow Beach, waar we de briefing zouden hebben voor de Fraser Island tour, die de daaropvolgende dag zou beginnen. We werden meteen in de groepen gezet waarmee je in de auto zou zitten, zodat je elkaar leerde kennen. Het eerste waar we het als groep over hadden, was de dranklijst. Hoeveel zouden we meenemen, 4 liter Goon per persoon? Nog een fles tequila? Of hebben we toch nog meer nodig? Uiteindelijk namen Michelle en ik met zijn 2en 13(!) liter Goon mee voor twee nachten. Dat gaat wat worden..

Vlak voor de meeting begon er een meisje tegen mij te praten, op een behoorlijk spontane manier. Ik stelde mij netjes voor, waarop ze mij al een beetje vreemd aankeek. Ik had nog niks in de gaten, zelfs niet toen ze over ene Dave begon. Maar toen deze Dave - haar man - uiteindelijk aan kwam lopen, viel eindelijk het kwartje. We hadden elkaar in Noosa al ontmoet, waar ik (zoals ik eigenlijk met iedereen wel doe) lekker had staan lullen en we waren elkaar in die paar dagen daar een aantal keer tegengekomen. Ik had echter totaal geen idee dat zij dat was, dus toen zei ik maar met gepaste schaamte dat ze de afgelopen vijf minuten maar moest vergeten en doen alsof het niet gebeurd was..

De volgende dag ging het Fraser Island avontuur beginnen. Ontbijten met pannenkoeken na een avondje bieren was niet verkeerd. We kregen nogmaals alle regels en voorschriften te horen die we die dag ervoor ook al hadden gekregen, maar uiteindelijk ook duidelijk de boodschap dat we vooral veel lol moesten trappen! Daar was iedereen wel voor te porren! We gingen naar de 4x4 wagens en begonnen de spullen in de laden. Wij hadden een automaat, de enige van onze vier groepen. Makkie dus, hebben we ook in ons Spaceship. Iedereen van de groep wees mij aan als de eerste chauffeur van onze auto, dus dan doe ik dat toch. Het eerste stukje was over het asfalt richting de ferry, maar vlak voor de ferry begon het eerste stuk strand al. Er was een groep voor ons, waarvan de gids in de eerste wagen al vast kwam te zitten in het losse zand. Dat belooft wat voor ons, dachten we. Maar het bleek eenvoudiger dan gedacht, want met een dot gas en door goed in het spoor te blijven van onze gids kwamen wij er allemaal eenvoudig doorheen. Waarop onze gids uiteraard uitbundig stond te lachen richting zijn collega, wat wij op onze beurtweer zeer konden waarderen! Het rijden in deze 4WD op het strand was gaaf om te doen. Het vergt wat extra concentratie op zijn tijd, maar zo lastig was het nu ook weer niet. Uiteindelijk is iedereen van onze groep een keer aan de beurt geweest om te rijden en is niemand vast komen te zitten, ik zeg: goed bezig!

Na een tijdje rijden over het eiland was het tijd voor de lunch, alvorens door te rijden. De eerste bestemming waar we naartoe gingen was meteen een van de, zo niet dé mooiste: Lake McKenzie. Het pad naar het meer kwam uit bij een strand, een hagelwit strand. De kleur van het water in de eerste tien meter was prachtig blauw, wat samen met het strand zorgde voor de uitstraling van een tropisch eiland. Als je vervolgens iets verder keek zag je wel dat het een meer was, maar dat deed er niet toe. Deze plek was werkelijk een pareltje. Op dit prachtige plekje hebben we ook een hele hoop lol gehad, tijdens meerdere pogingen om een menselijke pyramide te bouwen in het water. De pyramide die keer op keer instortte voordat hij af was zorgde voor mooie tafarelen. Na deze verademing werd de koers richting de camping ingezet. Een kleine rondleiding volgde, inclusief kennismaking met King, de koning van de camping. Hier werd ons nadrukkelijk duidelijk gemaakt dat de 'disco' op de camping niet bedoeld is als openbaar toilet om je grote behoefte te doen, zoals de week ervoor was gebeurd. Verzin je toch niet.. Maargoed, alcohol doet kennelijk rare dingen met mensen, nog nooit ervaren!

Waar de meeste mensen dachten aan een douche, het avondeten of misschien zelfs een snel tukje, had ik natuurlijk andere plannen. Waar was die kist met alle drank gebleven? Er moest natuurlijk eerst een borrel gedronken worden met zijn allen! Eten doen we later wel. Na het avondeten werden de drankspelletjes ingezet. Of eigenlijk waren die al tijdens het eten begonnen met het zingen van een vreselijk liedje. Althans, die avond vond ik het nog geweldig. Je zingt een liedje voor iemand, wat eindigt met het aftellen vanaf 8 naar 0, waarin diegene zijn drankje moet hebben opgedronken. Heel leuk natuurlijk om bij anderen te doen, maar als iedereen jou de volgende avond terug komt pakken, waardoor je binnen twee minuten vier volle bekers Goon op moet drinken, is het toch wel iets minder leuk. Maar gewoon nemen als een man, kom nou.

De tweede dag begon toch redelijk vroeg na dit avondje gek doen met zijn allen. Waar op het hele eiland geen kampvuur is toegestaan, was er op deze camping een uitzondering en heeft menig persoon tot na middernacht bij het kampvuur vertoeft. Deze tweede dag vertrokken we als eerste naar Eli Creek, ook wel beter bekend als Hangover Creek. Waar die naam vandaan kwam konden een aantal van de groep goed begrijpen, het koude water zorgde er wel voor dat je een stuk frisser de rest van de dag zou doorbrengen! Dit water was overigens bijzonder schoon en hier moesten wij dan ook de watertonnen mee vullen. Een hele verbetering na het chloorwater wat er in Australië te krijgen is. Iedereen was inmiddels weer een beetje bijgekomen en het was tijd om te vertrekken naar de volgende bestemming, Dit was het scheepswrak op het strand, waar we inmiddels al zo'n drie keer langs waren gereden. Hier was het tevens tijd voor de groepsfoto met de auto's erbij. Ik besloot om op de nek van Dave te gaan zitten, waarvan hij in het begin ook nog wel dacht dat dit een leuk idee was. Toen bleek dat er met 30 fototoestellen en telefoons foto's gemaakt moesten worden en we dus wel een tijdje zo moesten staan, had hij daar achteraf toch wel een beetje spijt van.. Vervolgens zetten we onze tocht voort richting Indian's Head en de Champagne Pools, in het noorden van het eiland. Indian's Head is een uitkijktpunt met een schitterend uitzicht over het eiland en de zee. Het was uiteraard weer een tijd voor ons om de Chinees uit te hangen, om toch snel aan de Champagne te gaan! Onderweg naar deze Pools moesten we over een stuk met diep, zacht zand. Er reed een auto met aanhanger voor ons, welke midden op de heuvel vast kwam te zitten. Hij stapte uit, waar zijn gezicht aardig op onweer ging toen hij zag hoe diep hij vast zat. Dit werd nog een stapje erger toen er een stelletje backpackers, onze groep dus, vrolijk lang hem heen reden alsof het niets was. Bij het passeren van hem volgde er dan ook een chagrijnige: 'Are you kidding me?!'

Goed, de Champagne dan! Echter betroffen deze Champagne Pools geen hot tubs gevuld met champagne, maar waren het als het ware kleine zwembaden achter eens rotswand, waar de golven op stuk sloegen en het water en schuim overheen kwamen. Leuk om even geweest te zijn en weer te socializen met mensen uit de andere auto's, maar dat was het ook wel een beetje. Tijd om terug te gaan naar het kamp, hoelaat was het eigenlijk? Jazeker: Goon o'clock! Een gekke avond volgde wederom, met wederom veel drankspelletjes en gekkigheid. De foto's die we de volgende dag terugkeken logen er dan ook niet om.

Wederom mosten we de volgende dag vroeg op, om voor de drukte bij het volgende meer te zijn. Na een rit over het strand, een wandeling door de bossen en over gigantische zandduinen, kwamen we aan bij het meer. Dit meer lag echter onderaan de duin, zon 40 meter lager. Dat gaan we natuurlijk niet lopen, maar rollen! Hobbelend de heuvel af, half lachend en half zand happend. Mooie dingen. Eenmaal beneden heerlijk ontspannen in het water, beetje kloten met een bal en genieten van een gratis dr. Fish behandeling. Of tenminste, genieten.. Ik snap niet hoe mensen daarvan kunnen genieten. Al is het misschien anders wanneer ze alleen aan je voeten knabbelen in plaats van aan je tepels..

Na deze ontspannen ochtend was het alweer bijna het einde van deze trip. Na een laatste lunch, het opruimen van de auto's en het spotten van dolfijnen vanaf de ferry, zat Fraser Island er al weer op. Om dit weekend nog goed af te sluiten zijn we met de hele groep naar een restaurant gegaan en even goed gegeten. Want dat moet af en toe ook gewoon kunnen! Dat echte backpacken op een strak budget gaat me toch al niet zo goed af..

De volgende dag vertrokken we naar het uitermate sfeervolle Agnes Water. Dé plek in Australië om een feestje te bouwen. Of gewoon niet. Er is 1 tavern in het dorpje, die sluit om 10 uur en waar ze een drukke avond hebben gehad wanneer er drie man aan de bar hebben gezeten! Moet toch niet gekker worden.. Maargoed, we waren er niet zomaar. Hier zouden we onze eerste surfles hebben. Of tenminste, mijn eerste aangezien Michelle het al 1 keer had gedaan. De les begon op het strand met een beetje theorie en wat praktijk op het droge. Beetje paddelen in het zand, op je surfplank springen, dat moet een makkie worden. Hup, het water in! Vol goede moed loop ik met mijn surfplank onder mijn arm achter de instructeur aan. Bijna iedereen lukt het wel om aan het eind van de eerste les te staan, zo werd verteld. Dat moet Mark dan toch ook lukken? Gaan we dan! Hup, liggen op die plank, recht liggen, naar achteren kijken. Ja! Daar komt een golf. Wachten, wachten, paddle paddle paddle, daar komt ie, JA ik heb de golf, en nu opstaan... Handen op de plank, 1, 2, hup, plons! Haha shit, dat ging toch niet helemaal soepeltjes. Nog een keer proberen. Weer niet. Nog eens. Weer niet langer dan 1,5 seconde.. Nog eens. Smakkerd plat op de rug. Hij gaat lekker! Bij de 6e keer stond ik dan eindelijk een keer fatsoenlijk (al zeg ik het zelf) langer dan 5 seconden op de plank! Yes, we krijgen de smaak te pakken. En voor ik het wist was de les alweer bijna afgelopen. Maar het is me gelukt om te staan en te blijven staan, yes! Ik zou dit elke dag wel kunnen doen. Lekker leventje hoor, beetje surfen, beetje relaxen op het strand, beetje alcohol drinken met een muziekje, beetje hetzelfde elke dag, chill! Dus de volgende dag maar een surfplank gehuurd! Helaas was dit ook de laatste mogelijkheid voor ons om te surfen, aangezien we verder moesten naar het noorden en surfen daar niet meer mogelijk is. Het goede daarvan is echter de reden waardoor dit niet meer kan, het Great Barrier Reef! Hierdoor zijn er namelijk totaal geen golven. Airlie Beach was de volgende stop en de plek waarvandaan onze volgende tour zou vertrekken, Whitsunday's!

We moesten dan ook weer lekker vroeg op de volgende ochtend omdat we om 8 uur bij de boot moesten zijn. Ja, dat is vroeg. Ik weet het, jullie hebben allemaal de eer om elke dag vroeg op te staan en naar school of werk te gaan. Voor mij is het echter niet altijd een pretje om weer wakker gemaakt te worden door de opkomende zon en me nog een keer om te draaien in bed. Ja, het leven van een wereldreiziger is zwaar en ik heb het dan ook zeker met mijzelf te doen. Oké, waar was ik ook alweer gebleven? Ohja, we gingen bijna de boot op. Helaas volgde vlak voor we de boot opgingen een van de eerste teleurstellingen van deze reis. We moesten een vragenlijst invullen i.v.m. gezondheidsdingen en daar stonden ook vragen in over beschadigde/geperforeerde trommelvliezen. Laat ik nou in de afgelopen vier jaar tot 2 keer toe een gaatje in mijn trommelvlies hebben opgelopen. Dus ik met mijn goede gedrag naar de duikinstructeur met de vraag of dit kwaad kon. Helaas mocht ik van hem niet duiken zonder doktersverklaring, hij wilde het risico niet nemen. Misschien ook maar goed ook en dat wist ik zelf ook wel, maar het was toch wel balen! Ach, we bekijken het dan maar positief, dan ga ik toch gewoon lekker veel snorkelen!

Eenmaal op de boot is het altijd weer even wennen met nieuw gezelschap, maar voor je het weet is iedereen met elkaar aan het kletsen. We zaten met 26 man en vrouw op een zeilboot, je kon geen kant op dus je moest het er maar mee doen. Nu hadden we het geluk dat letterlijk iedereen goed met elkaar kon opschieten en iedereen het daardoor heel erg naar zijn zin had!

De enige plek waar we stopten die eerste dag was waar we gingen snorkelen en/of duiken. Het zicht was helaas niet al te best, maar toch was er nog genoeg te zien. Genoeg vis, maar vooral de mooie kleuren in het koraal sprongen eruit. Dit was duidelijk een verschil met Thailand, waar meer vis te zien was. In totaal heb ik hier denk ik een uurtje of 2 liggen snorkelen en dobberen. Aan het einde van deze twee uur was het tij echter aan het keren en werd het eb. Het werd hierdoor bijna onmogelijk om de kust nog te bereiken zonder het koraal te raken. Buik inhouden dan maar en heel voorzichtig eroverheen glijden.

Terug aan boord genoot iedereen van het mooie uitzicht, de zon die langzaam onder ging en inmiddels ook de biertjes en de Goon. Het eten op de boot was elke dag erg goed. Prima onbijt, dito lunch, lekkere snack tussendoor en uitstekend avondeten. Nee, over het eten zal je mij niet horen klagen. Al zijn jullie dat volgens mij ook niet gewend van mij ;).

Over de invulling van de avond zal ik maar niet teveel ingaan, dan begin ik in herhaling te vallen. Drankspelletjes, gek doen, ga zo maar weer door! We lagen er overigens toch wel redelijk bijtijds in, althans ik. Het is ook niet heel slim om te denken dat je even twee minuten kan gaan liggen om daarna weer terug het dek op te gaan. Nou, die twee minuten werden er een heleboel, ik moest worden wakker gemaakt voor het ontbijt. Ach, veel had ik niet gemist gelukkig!

Deze tweede dag gingen we als eerste naar een van de mooiste stranden ter wereld, Whitehaven beach. Google de foto's maar, ookal zal het nooit zo mooi zal als het met je eigen ogen zien. De was weliswaar geen eb waardoor de zandbanken niet volledig tot zijn recht kwamen, maar het was daarom in mijn ogen niet minder mooi! Ja, dan geniet ik wel weer even en besef ik ook wel weer hoe gelukkig ik ben dat ik hier wezen mag. Vervolgens gingen we naar de volgende snorkel/duik spot, welke een stuk beter was dan die van de dag ervoor. Het zicht was een stuk beter en er was daardoor ook beduidend meer te zien onder water. Beetje rondsnorkelen, beetje dollen met elkaar, tot iemand opeens iets zag. Een schildpad! En het was geen kleintje zegmaar. Heel relaxed was hij van het koraal aan het knabbelen, alsof hij niet eens door had dat wij met zijn allen om hem heen hingen. Af en toe keek hij even op, maar ging gewoon weer ongestoord verder met eten. Mooi om te zien, mijn eerste zeeschildpad! Na het snorkelen was het tijd voor wat waterpret vanaf de boot. Backflips, frontflips, penguin dives, belly flops, alles kwam aan bod. We konden er geen genoeg van krijgen, al moesten we helaas toch weer verder naar de volgende spot voor onze overnachting. Toen we snachts op het dek lagen schrokken we soms van een plons in het water, maar er was geen man overboord. Het waren de Trevally's die op inktvis aan het jagen waren. Mooi gezicht om te zien hoe deze opgejaagd werden vlak naast de boot. De trip zat er de volgende ochtend nog niet helemaal op. Nogmaals gingen we snorkelen, wederom op een andere plek. Hier zouden veel schildpadden moeten zitten en die hebben we ook gezien. In totaal een stuk of zes, de een nog groter dan de ander! Het was een mooi einde van deze trip, want hierna werd de koers terug naar Airlie Beach ingezet. Het was een hele gave trip, met bovenal een hele leuke groep. We hebben deze trip dan ook met zijn allen goed afgesloten die avond in Airlie Beach met een diner en een goede avond stappen.

De volgende dag was het weer tijd voor Michelle en mij om verder te trekken richting het noorden, richting het einde van onze East-coast tour. Voor we naar Cairns reden maakten we eerst een korte stop in Mission Beach, waar we op het strand stonden te genieten van het prachtige uitzicht toen we plots gegil hoorden. Dit gegil bleek van boven ons te komen, waar mensen uit een vliegtuig werden gegooid. Gaaf, dat stond ons ook nog te wachten! Er werd een mooie landing gemaakt op het strand, waarmee het bij ons toch wel weer begon te kriebelen en het eindelijk dichterbij kwam, onze skydive. Nog een paar dagen geduld hebben maar. Eerst moeten we nog wat mooie plekjes bezoeken! We reden vanuit Mission Beach direct door naar het Daintree Forrest en Cape Tribulation, zonder eerst te stoppen in Cairns. Eenmaal aangekomen in Cape Tribulation ontmoetten we twee Nederlanders, waar we de daaropvolgende dagen mee zijn opgetrokken. Zoeken naar wildlife, met name krokodillen wilden we vinden! In de ochtend gingen we naar het strand, daar zou een redelijke kans moeten zijn op het spotten van krokodillen. Helaas, geen krokodillen te vinden. Wel liep er een vrouw op het strand die foto's aan het maken was van de grond om haar heen. Een beetje vreemd vonden wij, maar het zal wel. Toen we dichterbij kwamen leek het alsof er een spoor in het zand te zien was. We vroegen de vrouw wat het was, en met name die donkerrode plek naast het spoor. Die donkerrode plek was van een schildpad, het spoor was van een krokodil die vroeg die ochtend een schildpad had opgepeuzeld op het strand. Dus er zitten hier wel degelijk krokodillen! Voor dit moment was dit genoeg voor ons, maar nu wilden we toch echt wel een krokodil zien i.p.v. alleen zijn spoor.. Goed, dan de volgende dag maar op een cruise over de rivier om krokodillen te spotten. Eerst nog maar wat mooie plekjes verkennen. Een aantal Australische meiden had ons verteld over een plekje waar we konden gaan zwemmen. Dus wij zoeken, verkeerd rijden, nog een keer zoeken, weer niet kunnen vinden. Tot iemand ons uiteindelijk toch de goede kant op stuurde en we op de goede weg kwamen. Handdoekje mee, wat te eten mee, snorkeltje mee, kom maar op met dat plekje. Wat volgde was een van de mooiste plekjes van Australie die ik heb gezien. Kraakhelder water, midden in het regenwoud, niemand in de omgeving. Dit was echt een heel bijzonder plekje, waarvan we alle vier erg onder de indruk waren. Maargoed, ik moet natuurlijk overal iets geks doen, dus dan maar een boom zoeken om uit te kunnen springen het water in. Er was 1 boom die zich daar uitstekend voor leende, dus daar klom ik dan ook meteen in. Eerst een keertje normaal springen, even uitproberen hoe hoog en diep het is. Prima, backflipje dan maar? Tuurlijk! Hup, ik die boom weer in, iets minder hoog dan de eerste keer, dat wel. Klaar om te springen, goed kijken dat ik nergens tegenaan spring. Nou, daar was ik dus iets teveel mee bezig. Mijn backflip ging niet helemaal zoals gepland en midden in de lucht besloot ik mijn ogen open te doen. Verkeerde timing, hele verkeerde timing. Het water was namelijk wel heel erg dichtbij en nog geen fractie van een seconde later sloeg ik plat met mijn gezicht in het water. Ach, we hebben er smakelijk om kunnen lachen haha.
Eindelijk was het de volgende ochtend zover dat we op de cruise gingen om krokodillen te spotten. Nog geen 10 minuten onderweg was daar de eerste krokodil. Of zeg maar krokodilletje. Het was een jonge krokodil van nog geen twee jaar oud, dus die kon ik nog wel hebben zeg maar. Even later zagen we een wat oudere vrouwtjes krokodil, dit begon er toch wel meer op te lijken! We konden erg dichtbij komen zonder dat ze ook maar een kick gaf, compleet gewend aan de boten die dagelijks langskomen. Het hoogtepunt moest echter nog komen. We voeren naar een zandbank waar vlak daarvoor een krokodil was gezien door een andere groep. Ja hoor, daar lag hij dan. Een monster van bijna 3 meter, gruweliiiijjjjk! Dit was precies waar we voor gekomen waren, dit was het betere werk. Het interesseerde ons niet dat er ook krokodillen van 5 meter rondzwemmen, hier namen wij genoegen mee (al had ik het natuurlijk niet erg gevonden om een nog grotere te zien). Yes, ook dat kunnen we weer van het lijstje afvinken.

Na deze cruise vertrokken we richting de Mossman Gorge, waar we ook nog maar even een duikje waagden in het ijskoude water van de kreek. Verboden te zwemmen stond er op het bord, maar daar bleek iedereen schijt aan te hebben. De stroming zou te sterk zijn, maar nog steeds lagen er gewoon 20 mensen in het water. Dan blijven wij natuurlijk niet op de kant staan kijken! Goed, hierna vertrokken we richting Cairns, onze eindbestemming met het Spaceship. Mijn eindbestemming van Australie, Michelle zou nog iets langer blijven en terug gaan richting Sydney. Cairns zelf zou niet zeer bijzonder zijn, je zou er wel goed kunnen uitgaan hebben wij ons laten vertellen. Nou, daar moeten we dan maar even aan gaan ruiken. Het leukste in Cairns was dat er heel veel mensen die wij hadden ontmoet in de afgelopen weken, nu in Cairns waren. Een groot deel van de Whitsunday's groep, maar ook mensen van Fraser Island en andere plaatsen. De eerste avond uit liep ik dan ook bijna constant tegen iemand aan die ik eerder had ontmoet. De volgende dag stond er een dagtrip op het programma naar het Great Barrier Reef, een snorkeltrip met een catamaran. Het was prachtig weer die dag en het zicht onderwater was ook erg goed. Helaas geen haaien of schildpadden gezien, maar wel veel koraal in alle vormen en kleuren en natuurlijk de nodige vissen. Het was een erg ontspannen dag, zeker de moeite waard om gedaan te hebben. Maar het hoogtepunt stond voor de volgende dag op het programma: de skydive! We moesten om half 8 in de ochtend bij het skydivecentrum zijn, dus vroeg naar bed zou je zeggen. Echter gingen we eerst een borrel drinken toen we aankwamen bij de pier en daar liepen direct Dave in Nicola tegen het lijf. Dit was het stel dat we eerder al in Noosa hadden ontmoet en daarna ook nog mee naar Fraser Island gingen. We wisten van elkaar dat we in Cairns zouden zijn, maar dit was toevallig. Nou, dat rustige avondje konden we meteen op onze buik schrijven, wat ik natuurlijk heel vervelend vond. Nee alle gekheid op een stokkie, ik wilde wel een beetje fris zijn de volgende ochtend dus Michelle en ik hadden afgesproken dat we het niet te laat zouden maken. Wederom kwamen we veel bekenden tegen die avond en hadden we een hele leuke groep gevormd in die Ierse pub. De kannen bier werden in veelvoud besteld en voor we het wisten was het al half 1 en waren we niet meer super fris. Tijd om naar huis te gaan! Waar ik van te voren had gedacht dat ik niet heel goed zou kunnen slapen de nacht voor de skydive, was dit nu geen enkel probleem en sliep ik als een roosje.
De volgende ochtend werd ik ook verrassend fris wakker en waren we er klaar voor om te gaan skydiven. We haalden nog drie meiden op, waarvan er 1 zou meespringen en de andere twee zouden foto's maken van ons, supertof natuurlijk! De spanning begon nu toch wel een beetje toe te nemen, maar in goede zin. Ik was behoorlijk enthousiast aan het worden, tot het moment dat ik op de weegschaal moest stappen. Dit was toch even een dompertje, voor het eerst in mijn leven ging de teller over de 90 kilo. Oei, alle drank en het eten heeft dus toch zo zijn effect. Zeker in combinatie met totaal geen sportieve activiteiten, vliegen die kilotjes er natuurlijk aan. Ach, ook dit weten we dan natuurlijk weer in iets positiefs te draaien. Hoe zwaarder je bent, hoe harder je naar beneden knalt uit dat vliegtuig toch?! Hup, harnas aan, wat instructies van de instructeur en het vliegtuig in. Al vrij snel waren we halverwege in de lucht en het uitzicht werd alleen maar beter. In de verte wat wolken, maar in de directe omgeving was er geen wolkje te bekennen en was het strakblauw. Prima skydive weer dus! Nou, daar waren we dan hoor, 14000 voet in de lucht, klaar om te gaan springen. Ik zou als derde het vliegtuig gaan verlaten. Het luik ging open en een paar seconden later sprong de eerste het vliegtuig uit. Hup, schuiven schuiven schuiven. Nummer twee ging erachteraan, schuiven schuiven. Nu was het mijn beurt! Hup, benen naar buiten, zit je dan! Voor mijn gevoel was het nog geen 2 seconden, op de video blijkt het toch ietsje langer. Het ging allemaal zo ontzettend snel! Ik krijg gewoon weer kippenvel als ik eraan denk, wat een gigantisch vet gevoel om jezelf uit een vliegtuig te storten!! De vrije val was waanzinnig, een goede minuut zonder al te veel weerstand naar beneden donderen! En wat een uitzicht ook! Ik kon haast niet anders dan alleen maar schreeuwen van enthousiastme, ik genoot maximaal van dit moment. Mijn brilletje zat echter niet helemaal goed mijn toeter, dus voelde ik mij een beetje als een Chinees die nodig moest poepen, onwijs samengeknepen ogen dus! Toen kwam het moment dat de parachute uitging, dat was wel even lekker hoor. Ontspanning in het gezicht, brilletje af en nog meer genieten van het uitzicht. Het gevoel wanneer je rondcirkelt in de lucht is onbeschrijfelijk. Vervolgens mocht ik ook nog even zelf sturen en rondjes draaien, wat helemaal kicken was. Zoals ik al zei, het gaat allemaal zo snel en naar mijn idee stond ik binnen twee minuten na het verlaten van het vliegtuig alweer op de grond, wat toch wel iets langer bleek te zijn. De landing ging overigens erg soepeltjes, geen crash-landing of glijpartij op de billen, gewoon keurig op de voetjes! Het had van mij nog veeeeel langer mogen duren, maar ook die grond onder je voeten is wel weer lekker. Wat een geweldige ervaring, dit gaat deze jongen zeker vaker doen in zijn leven!!
De rest van de dag hebben we een beetje rondgereden met twee van de drie meiden en een heerlijk relaxed dagje gehad. 's Avonds was het weer stappen in Gilligans, het partyhostel van Cairns. Naast alleen een hostel is het ook een discotheek, waar elke avond wel weer iets anders te beleven valt. Het werd weer een goede avond, al dachten we daar de volgende ochtend iets anders over. We hadden namelijk met Dave en Nicola afgesproken om een route te gaan rijden die ons langs meerdere watervallen zou brengen. Michelle en ik keurig netjes optijd opgestaan, maar er was nog geen teken van Dave en Nicola. Ook niet gek, want die lagen blijkbaar nog te slapen. Tsja, dat laten we niet zomaar gebeuren natuurlijk, dan komen we je gewoon wakker maken. Uiteindelijk vertrokken we een uur later toch met zijn vieren en hebben we een hele leuke dag gehad. Ook zij waren blij dat we ze toch maar hadden wakker gemaakt, het was zeer de moeite.

Helaas was het de dag erop tijd om onze Big Bang helemaal op te ruimen, schoon te maken en in te leveren. Ons huis van de afgelopen vijf weken zou weer worden ingeruild voor het leven in hostels. Het was een zeer mooie ervaring geweest, je 'hele' hebben en houden in dat ding. Af en toe was het wat onhandig, maar al met al een zeer goede periode geweest. Om deze periode af te sluiten trakteerde Michelle mijn laatste avond nog op een chique diner. Zeker in verhouding met onze diners van de afgelopen weken was dit behoorlijk chique. Samen nogmaals de afgelopen weken doornemen, een soort van reflecteren. Lief en leed met elkaar gedeeld, elkaar echt leren kennen. Maar niet alleen elkaar, ook onszelf. Wat iedereen zegt over het reizen in je eentje, is dat je jezelf echt leert kennen. Over de eerste 2 maanden van mijn reis had ik dit gevoel nog niet heel erg, op sommige punten na, maar nu had ik dat veel meer. Hier ben ik dan ook blij mee en dankbaar voor en hopelijk kan ik mij hiermee verder ontwikkelen.

En dan is het de ochtend van vertrek en ik had nog geen idee hoe ik naar het vliegtuig zou komen. Op het laatste moment toch nog maar een shuttlebusje geboekt en was ik keurig op tijd op het vliegtuig. Eerst een vlucht naar Brisbane, om daarna door te vliegen naar Christchurch. Goed, op dit moment zit ik al niet meer in het vliegtuig naar Christchurch zoals ik eerder schreef, maar heb ik er al weer een week opzitten in Nieuw-Zeeland en ben ik nu in Invercargill.
Mijn eerste dag bracht ik door in Christchurch, een in mijn ogen vreemde stad. In 2011 was hier natuurlijk een zware aardbeving geweest, waar nog heel veel van zichtbaar was. Wegwerkzaamheden overal, veel gebouwen nog altijd in puin en ook gebouwen in de steigers. Het heeft ook niet echt een centrum, het is allemaal vrij uitgestrekt en het 'centrum' dat er is, is vrij klein. Er is een klein districtje bestaande uit zeecontainers dat het winkelcentrum moest voorstellen. Wel een leuke setting natuurlijk, maar ook weer heel vreemd dus. Ik besloot om de volgende dag maar direct te vertrekken richting Queenstown met de Intercity bus. Ik had al gehoord van een meisje dat er door de chauffeur veel wordt gepraat tijdens deze busreizen, en dat was dan ook het geval. Wat ik overigens totaal niet erg vond, zo krijg je namelijk ontzettend veel informatie over de omgeving en andere zaken. Gelukkig had ik voor die nacht in Queenstown een hostel kunnen boeken, maar ik wilde daar natuurlijk langer blijven dan 1 nacht. Maar laat het nou net paasweekend zijn en alles volzitten voor het weekend. Met veel geluk kon ik door annuleringen langer in het hostel blijven en ben ik daar uiteindelijk gisteren pas vertrokken. Wat het paasweekend nog meer als nadeel met zich meebrengt in Nieuw-Zeeland, is dat er op Goede Vrijdag en Eerste Paasdag nergens alcohol gekocht mag worden. De kroegen zijn gesloten tot 12 uur 's avonds en de drankenhandels zijn gesloten. Een heel vreemd weekend volgde dus, ook omdat er geen alcohol meegenomen mocht worden het hostel in. Ach, we hebben het ook wel weer overleefd natuurlijk, dan maar tot 12 uur wachten en dan naar de kroeg toe!

Ik had in mijn kamer een Amerikaan ontmoet die op vrijdagochtend met de gondel naar boven zou gaan en zou gaan lugen, samen met een Ier. Ze vroegen of ik mee wilde gaan en dat leek met wel prima. Ik had geen idee wat lugen was, maar dat ging ik boven wel meemaken. Ik vroeg twee mensen mee die ik de dag ervoor in de bus had ontmoet en zo gingen we dus met zijn vijven naar boven. Lugen blijkt een soort van karten te zijn, alleen dan zonder motor. Je moet afremmen door je stuur naar je toe te trekken en als je hem naar voren duwt versnel je door je gewicht en zwaartekracht (lesje natuur/scheikunde). Eerst moesten een ritje maken op het blauwe parcours, om het gevoel te krijgen. Direct hadden we de grootste lol en begonnen we tegen elkaar aan te beuken. We mochten in totaal drie ritjes maken, dus wij als de sodemieter weer naar boven omdat dit toch wel heel erg leuk was. Nu besloten we te gaan racen op het parcours voor gevorderden. Wat volgde waren mensen die (bijna) uit de baan vlogen, elkaar geen ruimte gunden en smerige trucjes uithaalden om de tegenstander uit te schakelen. Eenmaal beneden piste bijna iedereen in zijn broek van het lachen, wat was dit ontzettend grappig. De pret was helaas na 3 ritjes afgelopen maar ik hoorde dat dit elders in Nieuw-Zeeland ook nog kan, dus dan gaan we dat later nog maar een keer doen.
De dag erop besloot ik om mijn komende weken maar even uit te gaan stippelen en zien wat ik allemaal ga doen. Ik had namelijk nog niet heel erg een idee wat en hoe ik het zou gaan doen, dus dan maar even langs de travel agency. Uiteindelijk heb ik hier een paar uurtjes gezeten en heb ik de eerste drie weken van mijn Nieuw-Zeeland trip zo goed als helemaal geboekt. Met gelijk een van de tofste dingen de volgende dag: Bungyjumpen en een Canyon Swing! En niet zomaar een bungyjump, eentje van 134 meter! Ook hier was ik niet al te zenuwachtig voor, meer enthousiast om dit volgende hoogtepunt (of moet ik zeggen dieptepunt) te voltooien. Ik was zelf zo relaxed dat ik in de busrit naar de Bungyjump toe lekker heb zitten slapen. Eenmaal aangekomen kregen we het harnas weer aan en een korte instructie hoe we moesten springen. Ik was wederom als derde aan de beurt, dit keer ging het op gewicht. Dat was dan weer positief, ik was niet de zwaarste ;). Dan zie je de eerste springen en maakt dat je alleen maar nog enthousiaster, zeker als je het geschreeuw hoort als zijn naar beneden springen. Toen was het eindelijk mijn beurt! Ik had al wat filmpjes van anderen gezien en naar mijn voorgangers gekeken, dus ik wist ongeveer wel wat ik moest doen. Ook dit ging weer redelijk snel voorbij. Voor ik het wist liep ik uit de stoel naar de rand, de rand waar ik vanaf moest gaan duiken. Hup, lopen lopen lopen. Naar beneden kijken, dat is toch best een stukje. Even lachen naar de foto, nog een foto, en klaarstaan. Geen aarzeling en gewoon duiken! Met een schreeuw van enthousiastme dook ik naar beneden, 134 metertjes de diepte in. Je voelt het elastiek aan je lichaam trekken, de druk in je hoofd toenemen. Dan zweef je alweer langzaam naar boven, om vervolgens weer een stukje naar beneden te zakken. De mag je uiteindelijk aan een koord trekken om jezelf weer rechtop te krijgen, zodat je niet zo ongemakkelijk ondersteboven weer terug omhoog wordt getakeld. Wat een kicken gevoel, een beetje vergelijkbaar met het skydiven maar toch ook weer niet! Nu moest je het helemaal zelf doen, zelf naar de rand lopen en zelf naar beneden springen. Wat het misschien ook wel een stuk vetter maakt. Ook dit was weer een hele vette ervaring om te doen! Maar het was nog niet over voor die dag, er stond nog een canyon swing op het programma. Of eigenlijk, een halfuurtje later al! Deze was namelijk hiernaast, van dezelfde organisatie. Hup, ene harnas uit en op naar het volgende. Er waren 4 mogelijkheden om deze swing te doen en ik wilde natuurlijk de gekste! Ik besloot om de swing ondersteboven en achterstevoren te doen, niet zien waar je naartoe slingert en dan ook nog eens op zijn kop. De jongen voor mij deed hetzelfde en dat zag er toch wel aardig gek uit. Kom maar op! Harnas aan, in de beugels en ga maar op zijn kop hangen. Check, fototje hier en fototje daar, check. En toen kwam de vraag of ik wilde dat hij zou aftellen en vanaf hoeveel. Midden in mijn antwoord, ik had het kunnen weten, drukte hij al op de knop zonder dat ik het doorhad. Hup, daar ging ik dan. Spontaan begon ik hardop te lachen, wat ook wel grappig is om terug te horen op de video! Ook dit was weer een toffe ervaring, maar volgt toch op een gepaste derde plek achter de bungy en skydive.

Die avond volgde weer een gekke avond stappen, waar ik de volgende dag behoorlijk spijt van zou gaan hebben. Ik had voor die dag namelijk een fiets gehuurd om een beetje door de omgeving heen te gaan cruisen. Tsja, en als je dan een redelijk kater hebt en de benen goed zwaar aanvoelen, is dat wel even pittig. Ik had een doel voor mijzelf gesteld om te fietsen richting Arrowtown, wat ongeveer 25 kilometer verderop lag. Hier kreeg ik onderweg al behoorlijk spijt van. Aan het begin ging het nog altijd soepeltjes, maar na een tijdje werd het terrein toch wel behoorlijk heuvelachtig. Ik mag thuis dan regelmatig de fiets pakken, maar dat is toch wel even andere koek dan het landschap hier. Ook de fiets was niet al te soepeltjes in combinatie met de dirtroads waar ik overheen moest, waardoor ik bij mijn eerste serieuze berg al moest afstappen. De combinatie van opgeblazen benen het missen van grip op de te stijle dirtroad liet mij naar boven lopen. Dan voel je je kut zeg. Dit was de eerste keer dat ik dood ging die dag, maar er zouden er nog een aantal volgen. Na twee uur fietsen, 2 liter water en een appel later begon de energietank toch aardig leeg te raken. Helaas moest ik nog een halfuur verder fietsen naar de eerste mogelijkheid om te lunchen. Dwars door een of ander vakantiepark/dorp met allerlei villa's die omringd waren door holes van de golfbaan, baande ik mijn weg richting Arrowtown. Ik had totaal het gevoel dat ik verkeerd reed, maar ik zou uiteindelijk toch wel ergens uit moeten komen? Na eindelijk weer een stukje bergaf kwam ik aan bij een oud Chinees dorpje. Hier woonden vroeger de eerste Chinezen in Nieuw-Zeeland die kwamen zoeken naar goud. Eerlijk is eerlijk, het kon mij op dat moment echt totaal mijn reet roesten. Ik had eten nodig, en snel ook een beetje. HEt eerste eettentje wat ik tegenkwam viel ik binnen en bestelde 2 tosti's en een blikje cola voor 18 dollar. Ach, kan mij het ook bommen, ik MOET wat eten. Voldaan na twee heerlijke tosti's en de suikers uit het blikje cola besloot ik om maar terug te gaan fietsen. Dit ging mij gelukkig nu wel iets makkelijker af, met name het begin. De eerste heuvels overleefde ik nog zonder af te stappen, maar de enige echte serieuze heuvel op de weg terug was mij toch iets teveel. Helaas was dit een vrij lange heuvel, waardoor ik nog een aardig stukje moest lopen ook. Het voordaal hiervan was echter dat ik op een gegeven moment natuurlijk ook weer naar beneden zou moeten. Dat was dan ook het gevel en ik ging met een bloedgang van de heuvel af, heerlijk. Na nog anderhalf uur door jakkeren op mijn fietsje was ik uiteindelijk weer terug in Queenstown. Badend in het zweet, benen waar ik met moeite nog op kon lopen en wederom flinke trek. Gelukkig was ik net optijd terug voor het gratis avondeten in het hostel, waar ik die avond dan ook wederom dankbaar van gebruik heb gemaakt. Het was een goede dag geweest, ondanks mijn fysieke toestand. Maar dat was ook wel weer goed voor me, eindelijk weer wat inspanning leveren. Daarnaast heb ik prachtige landschappen gezien, allemaal stuk voor stuk lijkend op landschappen uit Lord of the Rings. Gaaf om dit op deze manier ook te zien. Voldaan wilde ik die avond even de sauna in duiken, tot ik toch weer werd overgehaald om mee te gaan met de kroegentocht. Ach, wat kan mij het ook bommen, je leeft maar een keer dus dan moet je er ook maar goed gebruik van maken ook!

De volgende dag had ik een tocht gepland staan naar Milford Sound. Het zou een lange dag gaan worden, we werden om 9 uur 's ochtends opgehaald en zouden 12 uur later weer terug zijn in Queenstown. Onderweg werd ons veel verteld over alle langschappen, soorten bomen en diersoorten die hier langs de route allemaal voorbij kwamen. Erg interessant en zeer zeker de moeite waard. De landschappen die langs de route voorbij kwamen en de daarbij behorende foto momentjes, waren erg indrukwekkend. Je probeert het elke keer weer om op de foto te krijgen, maar het is gewoon niet te doen. Voor degenen die hier nooit geweest zijn, die zullen het moeten doen met slappe aftreksels van de werkelijkheid, helaas kan ik mijn fotografisch geheugen niet met jullie delen. Uiteindelijk kwamen we aan bij de cruise door Milford Sound heen. We hadden een erg goede dag voor wat betreft het weer, het was erg zonnig en dus uitstekend zicht. De boottocht was zeker leuk en erg mooi, maar om eerlijk te zijn vond ik de busrit er naartoe leuker en mooier. In totaal was het een zeer geslaagde dag en was ik wel blij om 's avonds weer terug te zijn in Queenstown. Het zou mijn laatste avond zijn, dus gingen we maar weer een drankje pakken. De volgende dag moest ik echter wel de bus pakken om kwart voor acht in de ochtend. Braaf het wekkertje gezet om half zeven, braaf het wekkertje uitgezet om half zeven, om vervolgens weer wakker te worden om half negen. Euhhhhh, kut. Bussen gemist, geen enkele bus die dezelfde ochtend nog zou vertrekken en mijn hostel voor die nacht in Invercargill al geboekt. Wat nu? Snel langs alle bureau's gegaan om te checken of er echt niet nog een andere bus ging.. Gelukkig, er zou er 's avonds nog eentje gaan! Wel wat geld weggegooid, maar dat is het ergste niet.

Uiteindelijk gisteravond dus in Invercargill aangekomen, waar ik nu eindelijk weer een verslag heb afgemaakt en online gooi. Het werd weer eens tijd.. Nu is het voor mij toch echt tijd om deze dag ergens anders te besteden dan alleen in de bibliotheek, dus ga ik er een einde aan breien. Morgen vertrek ik naar Dunedin, tevens langs de zuidkust van het zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Daar zal ik het weekend vertoeven om vervolgens voor 1 nachtje terug te keren naar Queenstown voor een reunie op zondagavond. De rest van de vooruitzichten zal ik jullie besparen, dat lezen jullie vanzelf wel een keer! Dit verslag is overigens alweer veel te lang geworden, dus moet er maar een einde aan breien!

Ik ga de kou hier weer in, ja het is hier kouder dan in Nederland.. Ach, ik kan niet alles hebben he ;). Ergens deze week zal ik weer wat foto's en mogelijk ook filmpjes online gooien van skydive en/of bungy!

Spreek jullie laterrr!! XOXO